سلام! کیانا هستم.
من، کیانا بنی‌هاشمی، خوشحالم که شما رو در این «دیار» کنار خودم دارم.
از سال ۲۰۰۹ یادگیری و فعالیتم رو تو زمینه‌ی روان‌شناسی شروع کردم. بعد از مهاجرتم در سال ۲۰۱۹، وقتی ازنزدیک، بالا و پایین‌های زندگیِ یه مهاجر رو دیدم، تمرکزم رو کامل به «چالش‌های مهاجرین فارسی‌زبان» اختصاص دادم. سال‌‌هایی که در ایران مشغول به کار بودم، همیشه از دوستان مهاجر پیام می‌گرفتم که آیا جلسات درمان یا کارگاه‌های آموزشی آنلاین هم برگزار می‌کنم؟ برام سوال بود که آیا در کشور‌های دیگه دسترسی به روان‌شناس و مطالب آموزشی انقدر سخته؟ بعدها که خودم مهاجر شدم و با مهاجرین کار کردم، فهمید م زبان و فرهنگ چه جایگاه مهمی در فهم و انتقال پیام دارند. فهمیدم هرچقدر هم که به زبان دوم و سوم مسلط باشیم، برای «گفتن از خود» و «شنیدن برای خود» نیاز داریم به ریشه‌هامون برگردیم و با قلبمون حرف بزنیم. عمیقا درک کردم گاهی چقدر دلمون برای فارسی حرف زدن تنگ می‌شه. طی چندسالی که برای مهاجرین جلسات روان‌درمانی و جلسات گروهی برگزار کردم و پای درد دل دوستان و اطرافیانم نشستم، متوجه شدم در عین حال که مسیر هرکدوم ما منحصر‌به‌فرده، ولی چقدر دغدغه‌ها، چالش‌ها و نیازهای مشترک داریم. کم‌کم هرجا حرفی از زندگی بعد از مهاجرت بود، نشونه‌های تنهایی به چشم می‌اومد. ما نیاز به «تعلق» داریم، نیاز به «داشتن یه جمع» که دست مارو توی سختی‌ها و سردرگمی‌ها بگیره و و کنارمون باشه. نیاز داریم به متخصصینی دسترسی داشته باشیم که به چالش‌های زندگی «یک مهاجر فارسی‌زبان» اشراف داشته باشند و مارو در بحران‌ها یاری کنند. داشتن یک شبکه‌ی حمایتی امن، امید و انگیزه‌ی مارو برای روبرو شدن با چالش‌هامون بالا می‌بره. از طرفی ما در سال‌های گذشته نیاز به سوگواری جمعی برای وطن و هم‌وطن رو با تمام وجود درک کردیم. وقتی نمی‌تونستیم با خانواده و دوستان‌مون تماس بگیریم و نمی‌دونستیم نگرانی، عذاب وجدان و خشم‌مون رو کجا ابراز کنیم که شنیده بشیم. همه‌ی این‌ها فاکتورهایی بودند که بر پایه‌شون، «دیار» به دنیا اومد. دیار متولد شد که بتونیم به جمع‌های امن تعلق داشته باشیم، دوستی‌های معنادار بسازیم، به زبان مادری از رنج‌هامون حرف بزنیم، از دوستانی که فرهنگ مارو میشناسن همدلی بگیریم و درنهایت با کمک متخصصین سلامت روان برای پیش بردن زندگی به عنوان مهاجر توانمندتر بشیم.