سلام! من کیانا هستم.از سال ۲۰۰۹ یادگیری و فعالیتم رو تو زمینه‌ی روان‌شناسی شروع کردم.
بعد از مهاجرتم در سال ۲۰۱۹، وقتی ازنزدیک، بالا و پایین‌های زندگیِ یه مهاجر رو دیدم، تمرکزم رو کامل به «چالش‌های مهاجرین فارسی‌زبان» اختصاص دادم.
سال‌‌هایی که در ایران مشغول به کار بودم، همیشه از دوستان مهاجر پیام می‌گرفتم که آیا جلسات درمان یا کارگاه‌های آموزشی آنلاین هم برگزار می‌کنم؟
برام سوال بود که آیا در کشور‌های دیگه دسترسی به روان‌شناس و مطالب آموزشی انقدر سخته؟
بعدها که خودم مهاجر شدم و با مهاجرین کار کردم، فهمید
م زبان و فرهنگ چه جایگاه مهمی در فهم و انتقال پیام دارند. فهمیدم هرچقدر هم که به زبان دوم و سوم مسلط باشیم، برای «گفتن از خود» و «شنیدن برای خود» نیاز داریم به ریشه‌هامون برگردیم و با قلبمون حرف بزنیم. عمیقا درک کردم گاهی چقدر دلمون برای فارسی حرف زدن تنگ میشه.
طی چندسالی که برای مهاجرین جلسات روان‌درمانی و جلسات گروهی برگزار کردم و پای درد دل دوستان و اطرافیانم نشستم، متوجه شدم در عین حال که مسیر هرکدوم ما منحصر‌به‌فرده، ولی چقدر دغدغه‌ها، چالش‌ها و نیازهای مشترک داریم.
کم‌کم هرجا حرفی از زندگی بعد از مهاجرت بود، نشونه‌های تنهایی به چشم می‌اومد.
ما نیاز به «تعلق» داریم، نیاز به «داشتن یه جمع» که دست مارو توی سختی‌ها و سردرگمی‌ها بگیره و و کنارمون باشه.
نیاز داریم به متخصصینی دسترسی داشته باشیم که به چالش‌های زندگی «یک مهاجر فارسی‌زبان» اشراف داشته باشند و مارو در بحران‌ها یاری کنند.
داشتن یک شبکه‌ی حمایتی امن، امید و انگیزه‌ی مارو برای روبرو شدن با چالش‌هامون بالا می‌بره.
از طرفی ما در سال‌های گذشته نیاز به سوگواری جمعی برای وطن و هم‌وطن رو با تمام وجود درک کردیم. وقتی نمی‌تونستیم با خانواده و دوستان‌مون تماس بگیریم و نمی‌دونستیم نگرانی، عذاب وجدان و خشم‌مون رو کجا ابراز کنیم که شنیده بشیم.
همه‌ی این‌ها فاکتورهایی بودند که بر پایه‌شون، «دیار» به دنیا اومد.
دیار متولد شد که بتونیم به جمع‌های امن تعلق داشته باشیم، دوستی‌های معنادار بسازیم، به زبان مادری از رنج‌هامون حرف بزنیم، از دوستانی که فرهنگ مارو میشناسن همدلی بگیریم و درنهایت با کمک متخصصین سلامت روان برای پیش بردن زندگی به عنوان مهاجر توانمندتر بشیم.
از سال ۲۰۰۹ یادگیری و فعالیتم رو تو زمینه‌ی روان‌شناسی شروع کردم.
بعد از مهاجرتم در سال ۲۰۱۹، وقتی ازنزدیک، بالا و پایین‌های زندگیِ یه مهاجر رو دیدم، تمرکزم رو کامل به «چالش‌های مهاجرین فارسی‌زبان» اختصاص دادم.
سال‌‌هایی که در ایران مشغول به کار بودم، همیشه از دوستان مهاجر پیام می‌گرفتم که آیا جلسات درمان یا کارگاه‌های آموزشی آنلاین هم برگزار می‌کنم؟
برام سوال بود که آیا در کشور‌های دیگه دسترسی به روان‌شناس و مطالب آموزشی انقدر سخته؟
بعدها که خودم مهاجر شدم و با مهاجرین کار کردم، فهمید
م زبان و فرهنگ چه جایگاه مهمی در فهم و انتقال پیام دارند. فهمیدم هرچقدر هم که به زبان دوم و سوم مسلط باشیم، برای «گفتن از خود» و «شنیدن برای خود» نیاز داریم به ریشه‌هامون برگردیم و با قلبمون حرف بزنیم. عمیقا درک کردم گاهی چقدر دلمون برای فارسی حرف زدن تنگ میشه.
طی چندسالی که برای مهاجرین جلسات روان‌درمانی و جلسات گروهی برگزار کردم و پای درد دل دوستان و اطرافیانم نشستم، متوجه شدم در عین حال که مسیر هرکدوم ما منحصر‌به‌فرده، ولی چقدر دغدغه‌ها، چالش‌ها و نیازهای مشترک داریم.
کم‌کم هرجا حرفی از زندگی بعد از مهاجرت بود، نشونه‌های تنهایی به چشم می‌اومد.
ما نیاز به «تعلق» داریم، نیاز به «داشتن یه جمع» که دست مارو توی سختی‌ها و سردرگمی‌ها بگیره و و کنارمون باشه.
نیاز داریم به متخصصینی دسترسی داشته باشیم که به چالش‌های زندگی «یک مهاجر فارسی‌زبان» اشراف داشته باشند و مارو در بحران‌ها یاری کنند.
داشتن یک شبکه‌ی حمایتی امن، امید و انگیزه‌ی مارو برای روبرو شدن با چالش‌هامون بالا می‌بره.
از طرفی ما در سال‌های گذشته نیاز به سوگواری جمعی برای وطن و هم‌وطن رو با تمام وجود درک کردیم. وقتی نمی‌تونستیم با خانواده و دوستان‌مون تماس بگیریم و نمی‌دونستیم نگرانی، عذاب وجدان و خشم‌مون رو کجا ابراز کنیم که شنیده بشیم.
همه‌ی این‌ها فاکتورهایی بودند که بر پایه‌شون، «دیار» به دنیا اومد.
دیار متولد شد که بتونیم به جمع‌های امن تعلق داشته باشیم، دوستی‌های معنادار بسازیم، به زبان مادری از رنج‌هامون حرف بزنیم، از دوستانی که فرهنگ مارو میشناسن همدلی بگیریم و درنهایت با کمک متخصصین سلامت روان برای پیش بردن زندگی به عنوان مهاجر توانمندتر بشیم.
ما اینجا دور هم جمع شدیم تا کمک کنیم هیچ مهاجری بعد از ترک دیارش تنها نمونه.
یه netizen، یه شهروند ساکن فضای مجازی.
به عنوان آدمی که زندگیش به قبل و بعد از روان‌درمانی تقسیم میشه، همکاری با دیار در واقع برای من یه مسئولیت اجتماعیه. امیدوارم با عضو بسیار کوچیکی از این مجموعه بودن، بتونم کمکی باشم برای برداشتن قدم‌های بزرگ در راستای چشم‌اندازهای دیار.
سلام! من کیانا هستم. موسس دیار.
قصه‌ی «دیار» از اون‌جایی شکل گرفت که احساس نیاز به ارتباط جمعی امن، تبدیل به یه نقطه‌ی پررنگ شد.
اهمیت استفاده از نیروی متخصص توی جمعی که بهت احساس خونه بده، در عین حال منجر به پیدا کردن رفاقت‌های عمیق بشه، اون فاکتور اساسی‌ای بود که بر پایه‌ش «دیار» متولد شد.
سلام! من زیبا هستم.
رشته تحصیلیم مرمت بنا بوده ولی از اونجا که آدم تجربه گرایی هستم به همین خاطر تا به الان، کاملا متفاوت از رشته تحصیلی تجربه‌های کاری مختلفی داشتم.
اطرافیانم من رو با این خصوصیات بیشتر میشناسن که «حامی»ام و کمک کردن به دیگران و شنونده بودن براشون، خیلی برام ارزش حساب میشه.
واسطه بودن برای تغییر حال دیگران، برام شیرینی دلچسبی داره.
پس با اشتیاق فراوان همکاری با تیم حرفه ایی «دیار» رو پذیرفتم؛ مطمئنم در این مسیر در کنار شما و هم‌تیمی‌های عزیزم می‌تونم کلی چیز یاد بگیرم و در کنار شما رشد کنم .
جوانِ ماجراجوی ایرانی که فرزام نامیده شده است. دانشجوی ارشد MBA که تشنه‌ی معاشرت با آدم‌ها و ساختن ارتباطات جدیده و حرف زدن با آدما انرژیِ زیادی بهش میده!
معمولا وقتی یه بار با آدمی حرف می‌زنم، تمام جزئیاتِ مکالمه و اطلاعات اون شخص رو سالیانِ طولانی یادم می‌مونه.
خیلی خوشحالم که وارد تیم دیار شدم و سعی می‌کنم از لحظه لحظه‌ش لذت ببرم و چیزای جدید یاد بگیرم.
درود و عرض ادب فراوان خدمت روی ماهتون.
نیما هستم.
پشتیبانی رو نه فقط اینجا، بلکه تو کل زندگیم به عنوان یه رسالت قبول دارم. ما آدما نیاز داریم کسی هوامون رو داشته باشه و خودمون هم حامی کسی باشیم.
امیدوارم بتونم هر چقدر کوچولو اما یه نقطه‌ی روشن تو قلبتون روشن کنم.
